Warszawa oczami Prusa

  Bolesław Prus w „Lalce” z precyzją reportażysty odmalował świat XIX wiecznej Warszawy i jej realiów: luksusowych dzielnic i biedoty, ulic, sklepów, parków i kościołów. Autor szczególna uwagę zwraca na rozwarstwienie społeczne, które ma swoje przełożenie na topograficzny podział stolicy.            Arystokracja ukazana jest jako grupa pasożytnicza, niemoralna i konserwatywna. Jej reprezentanci alienują się od innych uważając się za ludzi lepszych. Utrzymują się z procentów od swoich wielkich majątków, a do tego są chciwi. Dnie spędzają na bezużytecznych uciechach, balach, wystawnych przyjęciach czy spacerach. Ta zamknięta kasta, nie chała widzieć biedy innych, dlatego też poruszała się tylko w swoim rejonie – Alejach Ujazdowskich, Parku Ujazdowskiego, Ogrodu Saskiego oraz Łazienek. 

   Granicą, której by nigdy nie przekroczyli była Ulica Karowa prowadząca na Powiśle- dzielnicę biedoty. Znajdowały się tam filtry tłoczące wodę dla całego miasta, wiele fabryk. Domy popadające w ruinę sąsiadowały z wysypiskiem śmieci. Ich mieszkańcami byli najubożsi zarówno służba, rzemieślnicy, przestępcy, prostytutki oraz bezrobotni. Ludzie ci z góry byli skazani na przegraną, ciężka praca pozwalała im jedynie wegetować. Na pomoc nie mogli liczyć- kwesty organizowane przez arystokracje były jedynie okazją do pokazania się a nie realną szansą na poprawę sytuacji.